امیدی که روی چرخها عصاها و ارادهها قدم برمیدارد
در میان تمام روایتهایی که از سختیهای زندگی نقل میشود گاهی داستانهایی وجود دارد که نهتنها بهانهای برای توقف نیستند، بلکه آغاز دوبارهای برای ایستادگیاند.
به گزارش دید روز، در میان تمام روایتهایی که از سختیهای زندگی نقل میشود گاهی داستانهایی وجود دارد که نهتنها بهانهای برای توقف نیستند، بلکه آغاز دوبارهای برای ایستادگیاند. قصه افرادی که با وجود معلولیتهای جسمی یا محدودیتهای حرکتی، ورزش را نه یک انتخاب، بلکه بخشی از زندگی و امیدشان کردهاند کسانی که بهجای کنارکشیدن از میدان خودشان را به قلب آن پرتاب کردهاند.
ورزشکاران معلول، هر روز با چالشهایی روبهرو میشوند که بسیاری از ما حتی تصورش را هم نمیکنیم. از نبود امکانات مناسب گرفته تا فشارهای اقتصادی، از نبود سالنهای استاندارد گرفته تا نگاههای نادرستی که هنوز در جامعه وجود دارد، هیچکدام نتوانسته این افراد را از مسیرشان دور کند. آنها میگویند: معلولیت محدودیت نیست، اگر ورزش باشد، اگر امید باشد.
در سالنهای تمرین ورزشهای جانبازان و معلولان، چه کسانی دیده میشوند؟
جوانی که روی ویلچر بسکتبال را با شوق دنبال میکند.دختری که با یک پای مصنوعی در پیست دوومیدانی رکورد میزند. مردی که با وجود قطع نخاع هنوز قایقرانی میکند و آرامش را در آب مییابد. زن سرپرست خانواری که با عصای زیر بغل، هر روز برای وزنهبرداری تمرین میکند و میگوید: قدرت من از ضعفهایم شروع شد.
ورزش برای افراد دارای معلولیت فقط فعالیت بدنی نیست، یک پل است؛ پلی میان انزوا و حضور، میان ناامیدی و زندگی کارشناسان میگویند: ورزش میتواند بیش از هر درمان دیگری، روحیه و اعتماد به نفس افراد دارای معلولیت را احیا کند، آنها بعد از مدتی نهتنها توان جسمی بیشتری پیدا میکنند، بلکه رابطهشان با جامعه، خانواده و خودشان نیز تغییر میکند.
در سالهای اخیر بسیاری از ورزشکاران معلول با دست خالی و امکانات محدود توانستهاند در رقابتهای ملی و بینالمللی بدرخشند، برخی از آنان در سکوت و بیحاشیه مدالهایی را به خانه آوردهاند که شاید در هیچ رسانهای بازتاب نیافته باشد. اما ارزش واقعی این مدالها، نه رنگ آنها، بلکه مسیر دشواری است که برای دستیابی به آن طی شده است.
با اینحال، همه ماجرا مدال نیست. بسیاری از این افراد حتی با هدف قهرمانی هم تمرین نمیکنند. آنها فقط میخواهند زندگی کنند؛ زندگیای که با ورزش به آن معنا دادهاند. یکی از مربیان این حوزه میگوید: اولین بار که یک ورزشکار معلول موفق میشود از ویلچر به تنهایی روی تشک منتقل شود، همان لحظه از یک مدال طلا باارزشتر است.
امروز ورزش معلولان روایت امید است؛ روایت اینکه انسان میتواند از دل محدودیت، دوباره برخیزد، روایت اینکه اراده میتواند از ضعف، قدرت بسازد، روایت اینکه زندگی تنها زمانی تلخ میشود که ما امید را کنار بگذاریم.
این گزارش ادای احترامی است به تمام افرادی که با وجود معلولیت دست از حرکت برنداشتهاند. کسانی که به ما یاد دادند امید تنها یک کلمه نیست؛ پایی است که شاید نداشته باشی، ولی میشود با قلبت آن را برداری و قدم برداری.
